ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Tα δέντρα, τα τρένα, τους ανθρώπους, τη θάλασσα – ό,τι μπορεί να δει ο καθένας απ’ το παράθυρο του σπιτιού του, αλλά και ό,τι δεν βλέπει. Όσα πλάθει με τη φαντασία του, όσα βλέπει μόνος του και όσα μπορεί να δει μόνο… ΜΑΖΙ. <br/>Ταξίδι σε όλη τη Γη, με θέα απ’ όλα τα παράθυρα, με εικόνες, σελίδες, βλέμματα που ανοίγουν περισσότερα παράθυρα κι από όσα ήδη υπάρχουν… <br/> <br/>Η συγγραφέας Ζηνοβία Βασιλειάδη γράφει: «Η ιδέα για αυτό το βιβλίο γεννήθηκε την περίοδο της καραντίνας. Τότε που όλοι, ξαφνικά κι απότομα, αρχίσαμε να βλέπουμε τη ζωή μας μέσα από ένα μόνο παράθυρο και το ίδιο απότομα ήρθαμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα που εμείς οι ίδιοι έχουμε κατασκευάσει.Χωρίς διαφυγή, χωρίς άλλο άνοιγμα πέρα από εκείνο της φαντασίας μας. <br/>Όλοι οι άνθρωποι χτίζουμε τον κόσμο μας μέσα από όσα βλέπουμε γύρω μας, μέσα από τα δικά μας «παράθυρα», αληθινά ή συμβολικά. Και μέσα από αυτά τα παράθυρα είναι που τελικά συναντάμε τους άλλους, τα συναισθήματά μας και τελικά κατανοούμε τον κόσμο. <br/>Το Όλος ο κόσμος ένα παράθυρο είναι ένα «μοίρασμα» παραθύρων. Μια πρόσκληση να κοιτάξω από το παράθυρο του άλλου, να δω τι βλέπει εκείνος, να κατανοήσω, και ίσως να νιώσω πώς είναι να βλέπεις μέσα από τη δική του ματιά. <br/>Όπως και στο Θέλω να ’ναι πάντα μέρα, όπου ο Άρης βλέπει τον ήλιο να φεύγει χωρίς να κατανοεί πως κάποιος άλλος τον βλέπει να έρχεται, έτσι και στο Όλος ο κόσμος ένα παράθυρο κάθε άνθρωπος αντικρίζει τον δικό του κόσμο, όμορφο ή λιγότερο όμορφο, γεμάτο κίνηση ή σιωπή, τον κόσμο που έχει επιλέξει να βλέπει από το δικό του παράθυρο. <br/>Το Όλος ο κόσμος ένα παράθυρο είναι μια πρόσκληση για όλους, μικρούς και μεγάλους, να σταθούν μπροστά στο δικό τους παράθυρο, να αναρωτηθούν τι βλέπουν, τι νιώθουν, και να καλέσουν τον άλλον να συμμετάσχει σε αυτή τη διαδικασία, τη διαδικασία του μοιράσματος και τελικά της ενσυναίσθησης». <br/>Ο Αχιλλέας Ραζής αναφέρεται στο πως προσέγγισε ζωγραφικά το κείμενο: «Όταν άρχισα να δουλεύω την εικονογράφηση, σκεφτόμουν τα παράθυρ