ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ

Πήγαμε στην αποκριάτικη γιορτή, η καουμπόισσα παρέα με τη νεράιδα. Το ασημένιο πλαστικό πιστόλι της Άννας κρεμόταν πάνω από τη ροζ φουστίτσα μου. Η εμφάνισή μας στο σχολείο συνοδεύτηκε από τη μεγαλύτερη καζούρα της ζωής μας. Κάμποσα αγόρια από μεγαλύτερες τάξεις, ντυμένα κι αυτά καουμπόη-δες, σχημάτισαν έναν κλοιό γύρω μας και άρχισαν να μας πυροβολούν με τα ψεύτικα πιστόλια τους, ενώ πολλές νεράιδες, πριγκίπισσες και Χιονάτες στέκονταν παράμερα γελώντας και γιουχάροντας. Κάποιος άσχετος, βλέποντάς μας, πιθανόν να σκεφτόταν ότι ήμασταν όλοι μαζί μια παρέα που διασκέδαζε, όμως ο τόνος και οι χειρονομίες των μικρών καουμπόηδων έδειχναν επιθετικότητα, κοροϊδία και σιχασιά. Μας σιχαίνονταν, αυτό ήταν, τους προκαλούσε αηδία η ίδια η ύπαρξή μας. Μόνο έτσι μπορούσα να εξηγήσω τη συμπεριφορά τους, αφού τα μεγαλύτερα αυτά παιδιά δεν μας ήξεραν προσωπικά. Δεν μασκαρευτήκαμε ποτέ ξανά. Τις Απόκριες έπαιρνε πάντα η μητέρα τηλέφωνο στο σχολείο και δή¬λωνε ότι ήμασταν αδιάθετες. Αδιαίρετες έπρεπε να λέει, αυτός ήταν ο λόγος που δεν μας επέτρεπε να μεταμ-φιεστούμε ούτε καν τέτοιες μέρες. Είχαμε εξάλλου τη μόνιμη μεταμφίεσή μας σε αυτό το τέρας με τα δύο σώματα και τα κολλημένα κεφάλια. Δεν χρειαζόματε πλατύγυρα καουμπόικα καπέλα και νεραϊδίσιες φούστες.